Did I Saw You Here Before? - GraphicStory3

Hoi. :)
Dit is het slot van dit verhaal. Geniet :D


1 week later...
Het was donker en in de gymzaal schenen allemaal lichtjes. Het schoolfeest was bezig en ik liep ernaartoe. Opeens hoorde ik wat landen. Ik stond stil en keek angstig voor me.
'Wie staat er achter me?' vroeg ik. 'Sarah.' zei de stem van Sarah. Ik draaide me om en nadat ik haar zag begon ik te schreeuwen.
'Sarah? Wat is er met jouw gebeurd?' vroeg ik.
'Dit is de echte ik.' antwoordde Sarah.
'Jij bent dus echt een fee. Het was dus geen grap.' zei ik.
Sarah knikte en klapte met haar vleugels. Ze zag er heel anders uit als hiervoor. Nu leek ze juist op een buitenaards wezen, zoals een aliën.
'Maar ga je naar binnen? Naar het schoolfeest?' vroeg ik.
'Zo? Nee. Nooit van me hele leven. Ik zal nooit mezelf vertonen als fee.' antwoordde Sarah.
'Maar nu ben je toch een fee?' vroeg ik.
Sarah knikte en liep naar me toe. Ze liet haar vleugels zakken en pakte mijn hand vast. Haar ogen dansten in het licht van de volle maan.
Langzaam kwam ze met haar hoofd dichterbij me. Tot dat er bliksem luidde. Ze schrok en keek me aan.
'Mijn ouders mogen me niet met jou zien.' zei Sarah geschrokken.
'Wat? Waarom niet?' vroeg ik met een verbaasd gezicht.
'Ze denken dat personen zoals jij verraders zijn.' antwoordde Sarah.
'Ik ben geen verrader.' zei ik.
Sarah knikte met een glimlach en keek me jammerend aan.
'Ik moet gaan. Als mijn ouders me nog een keer zien met jou, moet ik verplicht met een man uit mijn volk trouwen en jij gaat er dan aan. Recht voor mijn neus.' zei Sarah.
Ik keek haar geschrokken aan. Ik kan niet dood op deze leeftijd. Ik kan niet dood omdat ik niet om mag gaan met Sarah volgens haar ouders. Ik kan niet dood op deze manier!
'Weet je wat, ik heb een idee.' zei ik.
Ik had namelijk een plan bedacht. Een heel sluw plan, dat heel erg stiekem moest uitgevoerd worden. Als we worden betrapt, dan ga ik dood. En dat wilde ik niet.
'Wat is je plan dan?' vroeg Sarah.
Ik pakte haar hand en rende samen met haar naar binnen. In die tussentijd transformeerde Sarah zich in een mens. Toen we in de gymzaal waren keken we elkaar weer aan.
'Mijn plan is, dat we elkaar stiekem zien.' zei ik.
'Hoezo stiekem? Als mijn ouders ´nooit` zeggen, dan blijft het nooit.' zei Sarah.
'Zit je dan opgesloten in je kamer? Alsof je in de gevangenis zit?' vroeg ik.
'Ja. Zo kun je het wel zeggen ja. Maar het is veel erger dan dat je in de gevangenis zit.' zei Sarah.
'Hoezo dan?' vroeg ik.
'Omdat ik dan word gestraft tot dat jij mij vergeten bent. Of tot dat ik met de man trouw die mijn ouders hebben gekozen.' zei Sarah.
'Dat laat ik niet gebeuren.' zei ik.
'Maar hoe zien we elkaar dan?' vroeg Sarah.
'Geen idee. Jij bent een fee. Jij kan ten minste toveren, toch?' zei ik.
'Ja, maar ik heb geen toverboek.' zei Sarah.
'Ook geen spreuken in je hoofd?' vroeg ik.
'Nee. Alleen eentje. Maar dat is een spreuk waarmee je met elkaar in contact kunt blijven in het geheim...' antwoordde Sarah.
'Dat is het!' zei ik met een toon alsof er een lampje bij mij ging branden.
'Moeten we die spreuk gebruiken?' vroeg Sarah.
Ik knikte en keek Sarah aan. Ze verdween heel langzaam en keek me treurig aan. Ik slaakte een diepe zucht en vlug gaf Sarah me nog haar laatste afscheidskus. Ik voelde er niks meer van.
'Sarah? Waar ben je?' vroeg ik en keek om me heen. Sarah was weg. Was het nou gewoon een droom? Of was het echt gebeurd? Ik rende naar buiten toe.
'Sarah! Sarah! Waar ben je?' vroeg ik toen ik buiten kwam. Achter me voelde ik dat er iemand stond. Ik draaide me om en schrok. Het was een meneer die me boos aankeek.
'Blijf uit de buurt van mijn dochter. Of anders....' zei de meneer. Toen wist ik het. Hij was de vader van Sarah. Maar waarom komt ie dan hier naar mij?
'Wat anders?' vroeg ik met een woest gezicht en keek hem recht in zijn ogen.
'Heeft Sarah je het dan niet verteld?' vroeg haar vader met een verbaasd gezicht.
'Ja, ze heeft het me verteld.' zei ik.
'Waarom vraag je het dan nog eens aan mij? Vertrouw je haar niet?' vroeg haar vader.
'Ik vertrouw haar wel. Jij vertrouwt mij niet.' zei ik.
'Ik vertrouw nooit mensen zoals jij.' zei haar vader.
'En waarom dan niet? Omdat wij jullie zogenaamd hebben verraden? Nou mooi niet. Dat doen we niet. We hebben jullie nog nooit eerder gesproken. Dus hoezo kunnen we jullie verraden?' zei ik.
'Leugenaar! Sarah zal nooit met een leugenaar zoals jij trouwen!' zei haar vader.
Ik duwde hem. Hij keek me woest aan en schopte me. Zo begon er een gevecht. Om niks.
'Stop! Stop!' schreeuwde een stem. Ik stond weer op en keek omhoog. Uit de lucht verschenen twee meisjes. Die ik nog nooit eerder had gezien.
'Wij komen uit vrede. Wij kiezen geen partij.' zei de ene.
'Wij willen dat jullie hiermee stoppen.' zei de ander.
'Ik ben Angel.' zei de ene.
'En ik ben Angelina.' zei de ander.
'Zijn jullie zussen?' vroeg ik.
'Ja, we zijn twee engelen die uit het gebied Vrede komen.' zei Angel.
'We zijn geboren om ruzies te stoppen.' zei Angelina.
'En om te zorgen dat ze het met elkaar goedmaken.' zei Angel.
'Ik maak het nooit goed met een leugenaar en verrader!' schreeuwde de vader van Sarah.
'Heeft u bewijs dat hij een leugenaar en een verrader is?' vroeg Angelina.
De vader van Sarah antwoordde niet en keek woest naar me.
'Dat betekent dat u geen bewijs hebt.' zei Angel.
'U komt dus met ons mee.' zei Angelina.
De twee pakten de vader van Sarah op en namen hem mee. Ik keek naar de lucht en wachtte tot dat Sarah weer voor me neus verscheen.
'Sarah, ik mis je.' zei ik zacht en liep weer de gymzaal binnen. Het was druk, iedereen danste en het leek wel gekkenhuis. De jongens kwamen weer voor me staan.
'Hé, sukkel. Hier zijn ook wel toiletten.' zei een van de jongens.
'Waar heb je het oer? Dat weet ik heus wel hoor.' zei ik en liep door.
Hij hield me tegen en duwde me tegen de muur. Ik keek verbaasd en liep naar hem toe. Ik had de neiging om hem te slaan maar ik durfde het niet.
'Oh, waarom ging je dan naar buiten?' vroeg hij.
'Om niks. Het gaat jou helemaal niks aan.' zei ik en liep weg. Hij rende me achterna.
'Laat me gewoon met rust. Ik ben jou zat!' zei ik en sloeg hem bij zijn wang.
Iedereen keek me aan. Sommige lieten hun glas punch vallen.
'Wat?' vroeg ik en liep naar de toiletten toe. Daar zou ik me misschien weer wat kalmeren.

Ik keek mezelf aan in de spiegel. 'Ik hoop dat hij me niet meer gaat lastig vallen. Ik ben hem echt zat.' zei ik en maakte mijn gezicht nat met water uit de kraan die ik open draaide.
Achter me stond Sarah, tranen rolde over haar wangen. Ik draaide me om en liep naar haar toe. Ze was geen fee, nog steeds een mens.
'Wat is er Sarah?' vroeg ik.
'Ik heb het gehoord van Angel en Angelina.' zei Sarah en keek me aan.
'Ja, en nu?' vroeg ik.
'Ik mag je nu weer zien.' zei Sarah met een glimlach.
'Vind je vader het dan niet erg?' vroeg ik.
'Nu niet meer.' zei Sarah.
Ik glimlachte en knuffelde Sarah. Ik tilde haar op uit blijdschap en keek haar aan.
'Beloof je me dat je altijd bij zult blijven?' vroeg Sarah.
'Ja. Dat beloof ik.' zei ik met een glimlach en knuffelde Sarah nog eens...