Nu maak ik weer eens een graphic met een verhaal erbij.
Het gaat over een jongen (gesproken door een ik-persoon), hij is niet erg op zijn gemak op school tot dat hij een mysterieus meisje tegenkomt, Sarah. Maar Sarah is niet zomaar een meisje, ze is een magisch iemand.
Zodra ze elkaar tegenkomen worden ze meteen verliefd. Maar hun verliefdheid kan ook nog wel eens voor problemen zorgen...
Daar zat ik dan, zo eenzaam. De eenzame Nicolas.
Ik zat eenzaam bij een tafeltje, met mijn lunch op tafel. Mijn rugzak droeg ik nog op mijn rug.
Ik keek naar de deur en daar zag ik ze al. Dat groepje jongens die mij het gevoel geven dat ik hier gewoon niet thuishoor. 'Hé! Hoor jij niet in de bibliotheek te zitten!?' hoorde ik.
Ik schudde mijn hoofd. Niet weer... Ik wierp een blik naar de jongens. 'Hoor jij niet eens op te houden met mij steeds het gevoel geven dat ik hier niet thuishoor!?' antwoordde ik woest.
Ik stond op en liep woest weg, ik had gewoon geen zin meer om naar die domme dingen te luisteren. Dat ik sloom ben, dat ik slap ben, dat ik niks waard ben. Iedereen kijkt toe.
Maar doet iemand er wat aan? Nee, ik moet steeds voor mezelf opkomen. Dat vind ik ook wel goed van me, want je moet ook wel eens proberen voor jezelf op te komen.
Maar zij kijken me altijd zo toe, van ''Kan ik wat voor de doen?'' of ''Ik vind het zo rot voor je.''
Zuchtend liep naar een leeg lokaal en ging ik daar zitten. Tranen rolden over mijn wangen.
Ik veegde mijn tranen weg en opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me om.
Het was een meisje, ze droeg een hoed en had een zwarte jurk aan met een roze lint aan haar schouder. Haar haren waaide heen en weer, ook al was er geen wind.
Uit het niets kreeg ik het gevoel dat ik vlinders in mijn buik kreeg. Was ik nou verliefd? Nee, dat kan niet. Ik ken haar niet eens. Ik zuchtte en keek naar de andere kant. Het meisje kwam bij me zitten en sloeg een arm om me heen. Ik keek haar aan. 'Wat moet je van me? Ik ken jou niet eens.' zei ik. Het meisje glimlachte.
'Hoe heet je?' vroeg ik. Het meisje stond op en begon te huppelen. 'Ik ben Nicolas, en wie ben jij?' zei ik. Het meisje keek me aan. Ze rende naar me toe en keek me strak aan. Ze kwam zo dichtbij dat ik mezelf wel naar achteren moest leunen. Zo dichtbij dat ik van de stoel viel.
Het meisje giechelde. Ze hielp me weer met opstaan. Ik keek haar weer aan. Ze glimlachte.
'Hoe heet je nou?' vroeg ik. Het meisje begon weer te huppelen. Ik hield haar tegen.
Het meisje probeerde zich los te rukken. Maar opeens kreeg ze een helder licht over haar lichaam heen. Ze schreeuwde. Ik legde mijn hand op haar mond, maar mijn hand bevroor.
Opeens bevroor haar lichaam helemaal, dus dat licht moest het ijs voorstellen? Ik sprong naar achteren en keek haar aan. Het meisje werd weer normaal. 'Sarah.' hoorde ik in mijn hoofd.
Ik keek het meisje aan. Ze sprak niet. Maar ik hoorde haar wel antwoorden. Vreemd, dacht ik en liep naar haar toe.
'Sarah!' schreeuwde de stem in mijn hoofd. Ik wreef over mijn hoofd en knikte met een pijnlijk gezicht. 'Jij heet dus Sarah?' vroeg ik. Het meisje knikte.
Sarah opende haar mond. 'Ik heet Sarah.' zei ze. Ik glimlachte. 'Waar kom je vandaan?' vroeg ik.
'Ik kom... Ik kom...' zei ze. Ik keek verbaasd. Het leek alsof ze haar afkomst niet mocht vertellen.
'Ik kom van boven.' zei Sarah. Ik schrok. Van boven? 'Bedoel je uit de hemel?' vroeg ik. Sarah schudde haar hoofd.
'Ik kom van het dak.' zei Sarah. Ik keek verbaasd. 'Nee, ik bedoel uit welk land je komt.' zei ik met een glimlach. Sarah begon te lachen. 'Oh...' zei ze met een treurig gezicht.
'Dat kan ik je niet vertellen. Dat mag niet.' ging ze verder. Ik keek haar verbaasd aan. 'Hoezo dan niet?' vroeg ik. Sarah schudde haar hoofd.
'Ik... Ik moet gaan.' zei Sarah haastig. Ze rende het lokaal uit en rende naar buiten toe.
Ik keek verbaasd en liep heel stiekem haar achterna. Ik geloofde niet dat zij gewoon een mens was, nadat ik dat licht zag. Ik stond bij de deur, in de verte zag ik Sarah, ze verdween. Uit het niets. Niet zomaar, gewoon... Het leek alsof ze weg werd getoverd. Na een keer knipperen was ze al weg. Eng, dacht ik. Nog een bewijs dat ze geen normaal mens was....
Er komt ook een deel 2 van dit verhaal, anders zou het super lang worden. Maar er komt dus een tweede deel van dit verhaal. Dus wees maar niet te nieuwsgierig, want het tweede deel kom zo snel mogelijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten